|
Εντολή while()
Η εντολή while() είναι ίσως η πιο πολυχρησιμοποιούμενη εντολή
κατά τη σύνταξη κώδικα σε γλώσσα προγραμματισμού C για
μικροελεγκτές. Το κυρίως μέρος του προγράμματος κλείνεται σχεδόν πάντα σε μια
εντολή while(1)
ώστε να εκτελείται συνεχώς ως επαναλαμβανόμενος βρόχος (loop).
Η εντολή while()
εκτελείται όταν η συνθήκη στην παρένθεση είναι αληθής (όταν είναι 1 είναι
αληθής, 0 ψευδής). Η συνθήκη μπορεί να
είναι ένας όρος, μια απλή ισότητα ή μια σύνθετη λογική πράξη. Όταν στο τέλος
της εντολής υπάρχει ελληνικό ερωτηματικό (;) (semicolon),
το πρόγραμμα εκτελεί την εντολή για όσο ισχύει η συνθήκη της παρένθεσης,
πρακτικά ο επεξεργαστής δεν κάνει τίποτα και περιμένει να καταστεί η συνθήκη
ψευδής ώστε να συνεχίσει την κανονική ροή του προγράμματος. Όταν δεν υπάρχει ελληνικό
ερωτηματικό, αλλά κάτω από την εντολή υπάρχει μια άλλη εντολή, εκτελείτε αυτή
για όσο ισχύει η συνθήκη της παρένθεσης, ενώ αν υπάρχουν αγκύλες εκτελείται το
περιεχόμενο αυτών. Συνεπώς, όταν το κυρίως μέρος του προγράμματος κλείνεται σε
αγκύλες κάτω από μια εντολή while(1),
τότε εκτελείται συνεχώς, αφού η συνθήκη είναι αληθής, είναι δηλαδή 1 και
είναι σταθερή. Στη συνέχεια παρουσιάζονται παραδείγματα σύνταξης της εντολής:
while (PINA == 0b11101110);
Όταν το πρόγραμμα φτάσει σε αυτή την
εντολή και ο καταχωρητής PINA έχει την τιμή 0b11101110 τότε την εκτελεί παραμένοντας
στάσιμο σε αυτήν έως ότου αλλάξει η τιμή του καταχωρητή. Αν ο PINA έχει διαφορετική τιμή προσπερνά την εντολή χωρίς να την
εκτελέσει. Σε αυτή την περίπτωση η συνθήκη στην παρένθεση είναι μια απλή
ισότητα.
while ((key1 == 0xA0) && (key2 == 0xB0) && (key3 == 0xC0))
reg1 = 0;
Όταν το πρόγραμμα φτάσει σε αυτή την
εντολή και οι μεταβλητές key1, key2, key3 έχουν
τις τιμές 0xA0, 0xB0, 0xC0
αντίστοιχα, τότε εκτελεί την επόμενη εντολή, η οποία
είναι να αποδώσει την τιμή 0 στη μεταβλητή reg1. Αν κάποια από
τις τρεις μεταβλητές έχει διαφορετική τιμή και οι δύο εντολές θα προσπεραστούν.
Σε αυτή την περίπτωση η συνθήκη στην παρένθεση είναι λογικός συνδυασμός τριών
ισοτήτων.
while (!(ADCSRA & (1 << ADIF)));
Όταν το πρόγραμμα φτάσει σε αυτή την
εντολή και ο ADIF στον ADCSRA
είναι 0 τότε την εκτελεί παραμένοντας στάσιμο σε αυτήν έως
ότου αλλάξει η τιμή του ADIF. Σε αυτή την περίπτωση η συνθήκη μέσα στην παρένθεση
είναι πιο σύνθετη. Ο ADIF είναι μια σημαία του καταχωρητή ADCSRA.
Η παράσταση (1 << ADIF) προσδίδει λογικό 1 στον ADIF και η λογική πράξη & (AND)
με τον ADCSRA θα επιστρέψει 1 αν ο ADIF του ADCSRA είναι και αυτός 1 ή
θα επιστρέψει 0 αν ο ADIF του ADCSRA είναι 0. Το θαυμαστικό μπροστά είναι το σύμβολο του
αντίθετου. Η παραπάνω παράσταση δεν αλλάζει την πραγματική τιμή του ADIF
στον ADCSRA, απλά επιστρέφει το αποτέλεσμα της πράξης. Τελικά η
συνθήκη καθίσταται αληθής (1) όσο η πραγματική τιμή του ADIF
στον ADCSRA
είναι 0.
Η ροή του προγράμματος μπορεί να βγει από μια while() χωρίς να καταστεί αληθής η συνθήκη της
παρένθεσης με μια εντολή break:
i5 = 0;
while (PINA == 0b11101110)
{
/* Your code here */
i5++;
_delay_us(5);
if (i5 > 100)
break;
}
Πριν την
εντολή while υπάρχει μια εντολή όπου
μηδενίζει την τιμή της μεταβλητής i5. Εφόσον ισχύει η συνθήκη της while, το πρόγραμμα εισέρχεται σε αυτή,
εκτελεί όποιες εντολές υπάρχουν στο μπλοκ και αρχίζει να αυξάνει την i5.
Η ρουτίνα στο μπλοκ εκτελείται συνεχώς όσο ισχύει η συνθήκη αυξάνοντας συνεχώς
την τιμή της i5 και όταν αυτή ξεπεράσει την τιμή 100
τότε εκτελεί την break η οποία
βγάζει το πρόγραμμα από την while
χωρίς να έχει μεταβληθεί ο PINA.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται για να μην κρεμάει το πρόγραμμα όταν εισέρθει
στην while και για οποιονδήποτε
λόγο δεν μπορεί να μεταβληθεί συνθήκη της παρένθεσης. Η μέγιστη τιμή της
μεταβλητής i5 και η καθυστέρηση (_delay_) εξαρτώνται από το χρόνο που θέλουμε να
επιτρέψουμε στο πρόγραμμα να μείνει μέσα στην while.
Εντολή if()
Η εντολή if()
εκτελείται όταν η συνθήκη στην παρένθεση είναι αληθής (όταν είναι 1 είναι
αληθής, 0 ψευδής). Η συνθήκη μπορεί να
είναι ένας όρος, μια απλή ισότητα ή μια σύνθετη λογική πράξη. Όταν κάτω από την
εντολή υπάρχει μια άλλη εντολή, εκτελείτε αυτή αν ισχύει η συνθήκη της
παρένθεσης, ενώ αν υπάρχουν αγκύλες εκτελείται το περιεχόμενο αυτών. Η if() δε δημιουργεί επαναλαμβανόμενο βρόχο όπως
δημιουργεί η while, αλλά οι εντολές που
ακολουθούν εκτελούνται μια φορά και συνεχίζεται η κανονική ροή του
προγράμματος. Παρακάτω παρουσιάζονται παραδείγματα σύνταξης της εντολής:
/* Your code here */
if (bit_is_set(PINB,0)) //
if bit 0 of PORTB is 1 execute commands
{
PORTA &= (1<<0);
_delay_ms (1000);
}
/* Your code here */
Όταν το πρόγραμμα φτάσει στην εντολή if(bit_is_set(PINB,0)) και το bit0
του PORTB είναι 1 τότε εκτελούνται οι εντολές στις αγκύλες. Στη
συνέχεια εκτελούνται οι υπόλοιπες εντολές του κώδικα. Αν το bit0 του PORTB είναι 0 τότε αγνοούνται οι εντολές στις αγκύλες και το
πρόγραμμα συνεχίζει με τις υπόλοιπες εντολές του κώδικα.
Η εντολή if()
μπορεί να συνδυαστεί με τις else if και else
σε περίπτωση που έχουμε μια πιο σύνθετη παραμετροποίηση με διαφορετικά σενάρια
για διαφορετικές συνθήκες. Μια if() δεν
είναι υποχρεωτικό να περιέχει στη δήλωσή της else if ή else. Αν υπάρχουν else if θα πρέπει να βρίσκονται πριν την else, αν αυτή υπάρχει, η οποία θα
πρέπει να βρίσκεται πάντα στο τέλος. Αν κάποια συνθήκη επαληθευτεί δεν
ελέγχονται οι υπόλοιπες.
/* Your code here */
if ((i1[0] == 3) && (i1[1] == 2) && (i1[2] == 6)) // if i1[]={3,2,6}
PORTA = 0b11111111;
else if ((i1[0] == 2)
&& (i1[1] == 1) && (i1[2] == 3)) // else if i1[]={2,1,3}
PORTA = 0b11110000;
else if ((i1[0] == 1)
&& (i1[1] == 0) && (i1[2] == 4)) // else if i1[]={1,0,4}
PORTA = 0b00001111;
else PORTA
= 0b00000000;
/* Your code here */
Όταν το πρόγραμμα φτάσει στην εντολή if(…)
και η μεταβλητή i1, η οποία είναι μονοδιάστατος πίνακας, έχει τις
τιμές {3,2,6} το PORTA παίρνει τιμή 0b11111111,
αν έχει τις τιμές {2,1,3} το PORTA παίρνει τιμή 0b11110000,
αν έχει τις τιμές {1,0,4} το PORTA παίρνει τιμή 0b00001111
ενώ για οποιεσδήποτε άλλες τιμές της i1,
παίρνει την τιμή 0b00000000.
Εντολή for()
Η εντολή for()
χρησιμοποιείται για να δημιουργήσουμε επαναλαμβανόμενους βρόχους (loops). Ο βρόχος μπορεί να είναι μια μόνο εντολή ή μια ομάδα
εντολών κλεισμένες σε αγκύλες, αναλόγως τι ακολουθεί την εντολή. Η δήλωση μέσα
στην παρένθεση περιλαμβάνει τρεις όρους: ο πρώτος καθορίζει την αρχική τιμή μιας
μεταβλητής, ο δεύτερος καθορίζει τη συνθήκη σύγκρισης και ο τρίτος τη μεταβολή
της μεταβλητής (αύξηση ή ελάττωση). Οι όροι χωρίζονται μεταξύ τους με το
σύμβολο ; (ελληνικό ερωτηματικό). Η μεταβλητή πρέπει να δηλωθεί είτε
μέσα στη δήλωση της for(), είτε εξωτερικά. Ο
βρόχος επαναλαμβάνεται έως ότου ικανοποιηθεί η συνθήκη, εκτός και αν διακοπεί
από μια break, αν αυτή υπάρχει με
κάποια συνθήκη στο μπλοκ της for. Στη συνέχεια
παρουσιάζονται παραδείγματα σύνταξης της εντολής:
/* Your code here */
for (uint8_t
i1=0; i1<7; i1++) // execute loop 7 times
{
i2 = i2<<1; // i2 shift left
PORTA = ~i2; //
PORTA complement i2
_delay_ms(100);
// delay 100ms
}
/* Your code here */
Όταν το πρόγραμμα φτάσει στην εντολή for(…)
δημιουργεί τη μεταβλητή i1 με αρχική τιμή 0,
ελέγχει τη μεταβλητή να ικανοποιεί τη συνθήκη i1<7, εκτελεί τις εντολές μέσα στις αγκύλες και
αυξάνει τον i1 κατά 1. Στον επόμενο κύκλο ελέγχει ξανά τη μεταβλητή
να ικανοποιεί τη συνθήκη i1<7, εκτελεί
ξανά τις εντολές, αυξάνει τον i1 κατά 1 και ο κύκλος επαναλαμβάνεται για όσο
ικανοποιείται η συνθήκη, στο συγκεκριμένο παράδειγμα 7 φορές.
Εντολή switch()
Η εντολή switch() χρησιμοποιείται για να επιλέξουμε από ένα σύνολο
τιμών αυτές που ικανοποιούν τα σενάριά μας για μία μεταβλητή. Η μεταβλητή
γράφεται στην παρένθεση της switch και η τιμή
που επιλέγει κάθε σενάριο είναι η case και πρέπει να είναι του ίδιου τύπου με τη μεταβλητή. Η
μεταβλητή πρέπει να έχει αριθμητικό χαρακτήρα. Όταν επιλεγεί μια case εκτελούνται οι εντολές κάτω από
αυτήν και στη συνέχεια το πρόγραμμα εξέρχεται από τη switch
με μια break. Η break δεν είναι απαραίτητο
να υπάρχει σε κάθε case. Όταν μια case δεν έχει break
και επιλεγεί, εκτελούνται οι
εντολές της και στη συνέχεια οι εντολές των επόμενων case, μέχρι να προκύψει μια break. Στο τέλος μπορεί να υπάρχει μια default ώστε να συμπεριλάβει όλες τις
υπόλοιπες περιπτώσεις αν κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Η default δεν είναι απαραίτητη και δε χρειάζεται break. Αν επιλεγεί μια case δεν εξετάζεται η default. Στη συνέχεια παρουσιάζονται
παραδείγματα σύνταξης της εντολής:
/* Your code here */
switch (PINA)
{
case 0b11111110: // Button 1 pressed
i1 = 0;
data = 1;
while (PINA == 0b11111110); // Wait if button is
still pressed
break;
case 0b11111101: // Button 2 pressed
i1 =
1;
case 0b11111011: // Button 3 pressed
i1 = 2;
data = 0xFF;
while (PINA == 0b11111011); // Wait if button is
still pressed
break;
default:
data = 0;
}
/* Your code here */
Όταν το πρόγραμμα φτάσει στην switch ελέγχει τις case. Αν το
περιεχόμενο του PINA είναι 0b11111110 ικανοποιείται η
πρώτη case, η οποία και επιλέγεται και εκτελούνται οι εντολές κάτω
από αυτήν. Στη συνέχεια το πρόγραμμα εξέρχεται από τη switch λόγω της break. Αν το
περιεχόμενο του PINA είναι 0b11111101 ικανοποιείται η δεύτερη case και εκτελείται η εντολή κάτω από αυτήν και στη συνέχεια οι
επόμενες εντολές, οι οποίες βρίσκονται κάτω από την τρίτη case
και το πρόγραμμα εξέρχεται από τη switch λόγω της break σε
αυτήν. Αν το περιεχόμενο του PINA είναι 0b11111011 ικανοποιείται
η τρίτη case και
εκτελούνται οι εντολές κάτω από αυτήν. Στη συνέχεια το πρόγραμμα εξέρχεται από
τη switch
λόγω της break. Αν δεν επιλεγεί καμία case εκτελούνται οι
εντολές κάτω από την default και στη συνέχεια το πρόγραμμα εξέρχεται από την switch. Αν δεν υπάρχει default το
πρόγραμμα εξέρχεται από την switch χωρίς να εκτελέσει καμία εντολή.
Εντολή return
Η εντολή return επιστρέφει στη ρουτίνα που καλείται μια τιμή η οποία μπορεί
να είναι μια σταθερά ή η τιμή μιας μεταβλητής. Δεν απαιτείται να υπάρχει μέσα
στις ρουτίνες ή στο κυρίως πρόγραμμα γιατί η λειτουργία της μπορεί να
αντικατασταθεί με απόδοση τιμής σε μια μεταβλητή. Στη συνέχεια παρουσιάζεται
ένα παράδειγμα σύνταξης με την εντολή return:
uint8_t j, k, m;
int min(uint8_t a, uint8_t b)
{
if (a < b)
return a;
else
return b;
}
int main(void)
{
while (1)
{
/* Your code here */
m = min(j, k);
/* Your code here */
}
}
Το παραπάνω πρόγραμμα συγκρίνει τις μεταβλητές j, k μεταξύ τους
και αποδίδει τη μικρότερη τιμή στη μεταβλητή m. Η απόδοση γίνεται στο
κυρίως πρόγραμμα με την εντολή m=min(j, k); όπου γίνεται κλήση της ρουτίνας int min(…), στην οποία η return επιστρέφει το αποτέλεσμα της σύγκρισης. Το συγκεκριμένο
πρόγραμμα μπορεί να γραφεί με διαφορετικό τρόπο ως εξής
uint8_t j, k, m;
int min(uint8_t a, uint8_t b)
{
if (a < b)
m = a;
else
m = b;
}
int main(void)
{
while (1)
{
/* Your code here */
min(j, k);
/* Your code here */
}
}
Όταν στο κυρίως πρόγραμμα γίνει κλήση της
ρουτίνας int min(…) θα αποδοθεί
στη μεταβλητή m η μικρότερη τιμή από τις j, k. Τα δύο
προγράμματα είναι ισοδύναμα.
©2016 Πορλιδάς Δημήτριος
|
Linkedin